Studenckie Koło Naukowe przy Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie

platforma samokształceniowej i naukowej działalności studenckiej, gromadząca studentów zainteresowanych pogłębianiem i poszerzaniem swojej wiedzy praktycznej i teoretycznej w sposób przekraczający zakres obowiązkowych przedmiotów nauczania. Grotowski został jego przewodniczącym już na drugim roku studiów i działał w jego ramach niezwykle aktywnie. Jak wynika ze świadectw zgromadzonych po latach przez Zbigniewa Osińskiego, podstawowym przedmiotem zainteresowania i prac krakowskiego Koła pod kierownictwem Grotowskiego były poszukiwania Stanisławskiego, przede wszystkim daleka od oficjalnej wersji „systemu” metoda działań fizycznych, nad którą w latach 1953–54 pracowano pod kierunkiem Grotowskiego, wykorzystując Horsztyńskiego Juliusza Słowackiego i Poemat pedagogiczny Antona Siemionowicza Makarenki. Koło było też, by użyć trafnej formuły Osińskiego, „pierwszym laboratorium teatralnym” przyszłego reżysera, który w ramach różnorodnych działań o charakterze eksperymentalnym poddawał swoje koleżanki i kolegów swoistym próbom, przypominającym niekiedy działania z okresu parateatralnego. W działalności Kół Naukowych wydarzeniami o szczególnym znaczeniu były obozy ich członków w Rabce-Zarytem (zima 1952/53), Jadwisinie koło Warszawy (lato 1953) i pod Nowogardem (lato 1954). To właśnie wówczas podejmowane były najśmielsze eksperymenty, wówczas też dochodziło do zażartych dyskusji między przedstawicielami różnych środowisk i orientacji. Niemal do legendy przeszły zwłaszcza spory z Nowogardu, gdzie starli się „stanisławszczyk” Grotowski i „ekspert od Brechta” Konrad Swinarski.