List
Niedziela, 23 stycznia 2011 we Wrocławiu
Zygmunt odszedł na jakiś czas.
Ślady jego obecności wpisały się nie tylko w historię Teatru Laboratorium i jego zespołu. Tkwią w świadomości ludzi, którzy poszukiwali i poszukują prawdziwego rzemiosła wspomagającego pracę nad głosem – jednym z najważniejszych aspektów warsztatu aktora.
Gdyby nie wnikliwe badania przyczyn kłopotów głosowych, które Zygmunt prowadził z wieloma aktorami i także kiedyś ze mną, moje struny głosowe mogłyby do dzisiaj pozostać niesprawne.
Zygmunt w wymiarze mistrza odnajdywał rozwiązania dla zablokowanej energii i uwalniał dźwięk ze źródła w człowieku.
Poprzez swoje wieloletnie doświadczenia i niezwykłą intuicję potrafił, pracując nad głosem aktora, trafnie naprowadzić go na właściwy stan psychofizyczny. W rezultacie ten tak wrażliwy instrument śpiewu, akcji – głos, z ciężkiej, gęstej, zamkniętej i niebrzmiącej mowy nieoczekiwanie wraz z oddechem – i odpowiednią postawą ciała – transformował się w subtelną, wibrującą energię.
Zygmunt wiedział, że harmonia płynąca z serca tworzy harmonię głosu, a głos jest manifestacją harmonii między niebem a ziemią.
Znał klucz do otwierania ośrodków energii witalnej w ciele wewnętrznym, a szczególną uwagę zwracał na ośrodek gardła.
Miał wiedzę. Zalecał dobierane ćwiczenia. Stosował zasadę prawdy:
To, co na górze, to i na dole.
Zygmunta – aktora pamiętam z wielu jego postaci niezwykłych.
Z czułością serca wspominam, z talentem wybitnym stworzoną przez Zygmunta postać czołową – Jakuba w spektaklu Akropolis.
Jego wznoszące się wołanie:
„Rachelo, Rachelo”
brzmi w przestrzeni i będzie brzmiało po wsze czasy.
Żyj w pokoju, Zygmuncie,
Rena Mirecka